به گنبد سبزی خیره شدم که سالهاست چشم در چشم بقیع یلدای انتظار را ورق می زند .بغض های فرو خورده هزارو چند ساله ام این جا می شکند و دلم ناگهان می ریزد وقتی می بینم چقدر غریبم.

نگران نیستم، زمستانهای مکرر فراق، رخت بهار می پوشند،خورشید هفت آسمان بیا این جا چراغ ندارد.

اللهم عجل لولیک الفرج

ای خرم از فروغ رخت لاله زار عمر

باز آ که ریخت بی گل رویت بهار عمر

از دیده گر سرشک چو باران چکد,رواست

کاندر غمت چو برق بشد روزگار عمر

این یک دو دم که مهلت دیدار ممکن است

دریاب کارما که نه پیداست کار عمر

تا کی می صبوح و شکر خواب بامداد

هشیار گرد هان که گذشت اختیار عمر

دی در گذار بود و نظر سوی ما نکرد

بیچاره دل که هیچ ندید از گذار عمر

اندیشه از محیط فنا نیست هر که را

بر نقطه ی دهان تو باشد مدار عمر

در هر طرف ز خیل حوادث کمین گهی ست

زان رو عنان گسسته دواند سوار عمر

بی عمر زنده ام من و این بس عجب مدار

روزفراق را که نهد در شمار عمر

حافظ سخن بگوی که بر صفحه ی جهان

این نقش ماند از قلمت یادگار عمر

با سرهای تراشیده گروه گروه وارد مسجد الحرام می شوند،وقتی کنارشان می نشینی از ظلم می نالندو از بی عدالتی ،از غزه می گویند و از دردهایش. این ها بی آنکه بدانند منتظرند و ما دعا می کنیم تا بیایی،بیایی و غبار غربت را از چشم های سال ها چشم براهیمان بشویی .

 تو نزدیک ترین راه برای رسیدن به آسمانی....

اللهم عجل لولیک الفرج

دیریست که ما منتظر روی تو هستیم

   ما بند نجابت به تن اسم تو بستیم

     دیریست که دلداده ما خانه نشین است

    جای قدمش بوسه به صد چاک زمین است

         پلک دلم امشب به نبودت پر درد است

      این فصل کبود از غم هجران تو سرد است

         ای ساقی دلهای جهان مست نگاهت

   این ماه فرومانده ز چشمان سیاهت

     دیریست که ما منتظر و خانه بدوشیم

        وقتی که قمر نیست همه تا رو خموشیم

    ای صاحب این ثانیه ها پس تو کجایی

      فهمیده ام این جمعه گذشت و نمی یایی

      دیریست که در جمعه همه مست غروییم

  از ناله پریم وغزل سنگ و رسوبیم

رها کنید دگر صحبت مداوا را

فراق اگر نکشد ، وصل می کشد ما را

تمام عمر تو ما را نظاره کردی و ما

ندیده ایم هنوز آن جمال زیبا را

شراره های دلم اشک شد ز دیده چکید

ببین چگونه به آتش کشید، دریا را

قسم به دوست که یک موی یار را ندهم

اگر دهند به دستم ، تمام دنیا را

به شوق انکه ز کوی تو ام نشان آرد

به چشم خویش کشیدم غبار صحرا را

جنون کشانده به جایی مرا که نشناسم

طریق کعـبه و بتخانه و کلیسا را

تمام عمر به خورشید و ماه ناز کنم

اگر به خانه تاریک من نهی پا را

نسیم صبح ز راهی که امدی برگرد

ببر سلام ز من آن عزیز زهرا را

اشعار از شاعری گمنام

منبع:تبیان

از میقاد تا حرم از کعبه تا عرفات و مشعر و منا دست شسته اند از دیار و آرزوها و خواستنها ،به عرفات می روند تا مستانگی روح را در این صحرا جستجو کنند،به منا می روندتا نوری از جنس ایمان دست دلشان را بگیرد.

عرفات اما پشت پنجره های انتظار با منتظر ترین واژها تو را می خواند .

آدینه ها گل می کنند یک روز بلطف چشم هایت.

اللهم عجل لولیک الفرج

عمریست من نشسته وجام میم تهیست

                     ساقی  بیا   وتازه نما  می گساری ام

                      دستم  بگیر  وبر رخ زردم  نظر نما

                      اندوه  من  ببین  ونما، غمگساری ام

                      با کیمیای  مهر تو، زر می شود  دلم

                     غیر از تو نیست چاره این کم عیاری ام

                   ای آفتاب حسن !که چشمم به روی توست

                     تا کی  بگو، به  راه  مرا  میگذاری ام؟

                   هر لحظه  انتطار  فرج  میکشم  تو  را

                    پایان ده ای شها! تو به چشم انتظاری ام

                 هر جمعه ندبه خوانم وهر لحظه یاد توست

                  اندر قنوت  ودر  همه  شب زنده داری ام

                   با اینهمه  گناه  که  د ر نامه  من است

                  در خیل یاوران خودت، می شما ری ام؟

                    شرمنده ام  که  غافلم  از  لطفهای  تو

                        جان  میدهم  تقاص  همه شرمساری ام

                  « شیدا» شدم چو جلوه نمودی به منظرم

                   پس رخ  مپوش  ای  گل باغ بهاری ام !